Ogólna procedura naprawy komputera

Dzięki narzędzia ręczne i narzędzia opisane w poprzednich sekcjach, masz wszystko, czego potrzebujesz do aktualizacji lub naprawy komputera, z wyjątkiem nowych komponentów. Zanim zaczniesz, poświęć kilka minut na przeczytanie poniższych sekcji, które opisują typowe procedury i ogólną wiedzę potrzebną do pracy na komputerach PC. W tych sekcjach opisano typowe zadania związane z pracą na komputerze PC, takie jak otwieranie obudowy, ustawianie zworek, manipulowanie kablami i dodawanie lub usuwanie kart rozszerzeń. Instrukcje dotyczące określonych zadań, takich jak wymiana płyty głównej, napędu dysków lub zasilacza, znajdują się w odpowiedniej sekcji.

Portfele nie są już tylko dla pieniędzy

Najlepszym sposobem, w jaki znaleźliśmy i zabezpieczyliśmy płyty CD i DVD, jest zgubienie pudełek na biżuterię i przechowywanie ich lub, jeszcze lepiej, kopii ich w jednym z tych zapinanych na suwak portfeli z winylu lub Cordury, które można kupić za kilka dolarów w Wal -Mart lub Best Buy. Portfele te wykorzystują plastikowe lub tyvekowe rękawy do ochrony dysków, mieszczą od pół tuzina do kilkudziesięciu dysków i ułatwiają znalezienie tego, który chcesz. Jeśli płyta ma numer seryjny lub klucz aktywacyjny na oryginalnym pudełku, pamiętaj o zapisaniu go na płycie CD, używając miękkiego, trwałego markera na etykieta bok. Dobrym pomysłem jest również zapisanie numeru seryjnego lub klucza inicjalizacyjnego (inicjalizacyjnego) na rękawie dysku lub małej karcie, aby numer był dostępny, gdy dysk znajduje się już w napędzie.

W jednym z tych portfeli mamy niezbędne dyski Dyski CD z dystrybucją systemu Windows i Linuksa, aplikacje, różne narzędzia diagnostyczne itd. I zawsze mamy je pod ręką. Kupujemy również portfel na dyski do każdego zakupionego lub zbudowanego komputera. Nowe komputery są zwykle dostarczane z kilkoma dyskami, podobnie jak poszczególne komponenty. Przechowywanie tych dysków w jednym miejscu, uporządkowanym według systemu, do którego należą, znacznie ułatwia zlokalizowanie tego, którego potrzebujesz.

Chociaż możesz się niecierpliwić, aby dostać się tam i coś naprawić, poświęcenie czasu na odpowiednie przygotowanie się, zanim wskoczysz do gry, przyniesie duże zyski później. Jeśli w systemie występują problemy, przed otwarciem obudowy wykonaj następujące czynności:

Z kablami mogą się dziać dziwne rzeczy. Odłącz wszystkie zbędne kable, pozostawiając podłączoną tylko mysz, klawiaturę i wyświetlacz. Odłącz drukarkę, koncentrator USB i wszelkie inne podłączone urządzenia peryferyjne, aby dać im szansę zresetowania się. Wyłącz komputer, a następnie uruchom go ponownie. Jeśli problem zniknął, spróbuj ponownie podłączać kable pojedynczo, aby sprawdzić, czy wróci.

Stare powiedzenie, że „jeśli wszystko, co masz to młotek, wszystko wygląda jak gwóźdź”, nigdzie nie jest bardziej prawdziwe niż w przypadku napraw komputera. Zanim założysz, że jest to problem sprzętowy, upewnij się, że problem nie jest spowodowany przez aplikację, system Windows ani wirus. Użyj Knoppiksa i skanerów wirusów / złośliwego oprogramowania przed zakładasz, że sprzęt jest uszkodzony i zaczynasz odłączać rzeczy. Jeśli system uruchamia się i uruchamia Knoppix z powodzeniem, jest mało prawdopodobne, aby wadliwy sprzęt był problemem.

Niezawodność energii elektrycznej różni się w zależności od miejsca zamieszkania, do którego obwodu jesteś podłączony, a nawet od chwili do chwili, gdy inne obciążenia w obwodzie włączają się i wyłączają. Sporadyczne problemy, takie jak spontaniczne ponowne uruchamianie, są często spowodowane słabą jakością zasilania. Zanim zaczniesz rozbierać system, upewnij się, że problem nie jest spowodowany złym zasilaniem elektrycznym. Jako minimum użyj zabezpieczenia przeciwprzepięciowego, aby wygładzić przychodzące zasilanie. Jeszcze lepiej, podłącz system do UPS (zasilacz bezprzerwowy) . Jeśli nie masz zasilacza UPS, podłącz system do gniazda zasilania w innym obwodzie.

W szczególności nowoczesne systemy, modele o wysokiej wydajności, bardzo się nagrzewają. Sporadyczne problemy lub te, które pojawiają się dopiero po pewnym czasie działania systemu, są często spowodowane nadmiernym ciepłem. Większość nowoczesnych płyt głównych zawiera wbudowane czujniki temperatury, zazwyczaj jeden wbudowany w gniazdo procesora, który zgłasza temperaturę procesora i jeden lub więcej innych w pobliżu pamięci, chipsetu i innych krytycznych komponentów.

Większość producentów płyt głównych dostarcza programy narzędziowe, które raportują i rejestrują odczyty temperatury, a także inne krytyczne informacje, takie jak prędkość procesora i innych wentylatorów systemowych, napięcia na określonych szynach napięciowych i tak dalej. Jeśli takie narzędzie nie jest dostępne dla twojego systemu operacyjnego, po prostu uruchom ponownie komputer, uruchom program BIOS Setup i nawiguj po menu Setup, aż znajdziesz opcję monitorowania sprzętu lub coś podobnego. Ponieważ wbudowane czujniki temperatury, napięcia i prędkości wentylatora przekazują swoje odczyty do systemu BIOS, można je odczytywać i zapisywać bezpośrednio z ekranu konfiguracji systemu BIOS. Najlepiej zrestartować komputer i wykonać odczyt po pewnym czasie działania komputera, a najlepiej zaraz po pojawieniu się problemów, które próbujesz rozwiązać.

Przydatne jest ustalenie wartości bazowych dla odczytów temperatury, ponieważ `` normalne '' temperatury różnią się znacznie w zależności od typu i szybkości procesora, typu zastosowanego radiatora / wentylatora, liczby i typu wentylatorów w obudowie dodatkowej, temperatury otoczenia, stopnia obciążenie systemu i tak dalej. Na przykład procesor, który normalnie pracuje w trybie bezczynności w temperaturze 35 ° C, może osiągnąć 60 ° C lub więcej, gdy uruchamia program intensywnie wykorzystujący procesor. Ważne są zarówno temperatury na biegu jałowym, jak i pod obciążeniem. Wzrost temperatury bezczynności prawdopodobnie wskazuje na problem z chłodzeniem, taki jak zatkane wloty powietrza lub awaria wentylatora procesora, podczas gdy bardzo wysokie temperatury mogą powodować błędy systemu, spowolnienie procesora z powodu `` zacisku termicznego '' lub, w najgorszym przypadku , rzeczywiste uszkodzenie procesora.

MONITORUJ PŁYTĘ GŁÓWNĄ

Aby zabezpieczyć system przed problemami termicznymi, zalecamy zainstalowanie i aktywację narzędzia monitorującego dostarczonego z płytą główną. Większość takich narzędzi umożliwia ustawienie wartości „tripwire” zdefiniowanych przez użytkownika, które generują alarm, gdy temperatura staje się zbyt wysoka, napięcia są poza zakresem tolerancji lub wentylatory pracują zbyt wolno. Większość z tych narzędzi może również zamknąć system, aby zapobiec uszkodzeniom, jeśli odczyty przekroczą ustawione limity. Aby określić właściwy zakres ustawień, zapoznaj się z dokumentacją dołączoną do systemu, płyty głównej lub procesora.

Niedoświadczeni technicy nurkują, chcąc nie chcąc, bez uprzedniego przemyślenia wszystkiego. Doświadczeni najpierw decydują, jaka jest najbardziej prawdopodobna przyczyna problemu, co można zrobić, aby go rozwiązać, w jakiej kolejności powinni podejść do naprawy i czego będą potrzebować, aby ją ukończyć. Studenci medycyny mają takie powiedzenie: „kiedy słyszysz grzmot kopyt, nie myśl o zebrach”. Innymi słowy, przez większość czasu będą to konie i możesz tracić dużo czasu na szukanie nieistniejących zebr. Określ najbardziej prawdopodobne przyczyny problemu w przybliżonej kolejności, zdecyduj, które z nich są łatwe do sprawdzenia, a następnie najpierw wyeliminuj te łatwe. W kolejności zaznacz łatwe / prawdopodobne, łatwe / mało prawdopodobne, trudne / prawdopodobne i wreszcie trudne / mało prawdopodobne. W przeciwnym razie możesz rozerwać komputer i wyjąć kartę graficzną, zanim zauważysz, że ktoś odłączył monitor.

Powtórzymy to jeszcze raz: zanim zaczniesz aktualizować lub naprawiać system, wykonaj kopię zapasową ważnych danych na jego dysku twardym. Za każdym razem, gdy otwierasz okładkę komputera, istnieje małe, ale zawsze obecne ryzyko, że coś, co kiedyś działało, nie zadziała, gdy złożysz wszystko ponownie. Jeden z przewodów w kablu może zwisać na nitce lub dysk twardy balansuje na krawędzi awarii. Samo otwarcie obudowy może spowodować nieodwracalną awarię marginalnego komponentu. Zanim więc pomyślisz o operacji na komputerze, upewnij się, że utworzono kopię zapasową dysku twardego.

Może się to wydawać oczywiste, ale musisz odłączyć wszystkie zewnętrzne kable, zanim będziesz mógł przenieść sam komputer na salę operacyjną. Wiele komputerów znajduje się pod biurkami lub w innych miejscach, które utrudniają dostrzeżenie panelu tylnego. Jeśli to konieczne, połóż się na podłodze i wczołgaj się za komputer z latarką, aby upewnić się, że nadal nie jest do czegoś przywiązany. Wyciągnęliśmy modemy, klawiatury i myszy z biurek, ponieważ nie zwracaliśmy na to uwagi, a kiedyś zbliżyliśmy się do kilku cali od wyciągnięcia monitora za 2000 $ na podłogę. Sprawdź kable lub zapłać za nie.

Wyświetlacze CRT są nie tylko delikatne, ale mogą spowodować poważne obrażenia, jeśli rura imploduje. Płaskie wyświetlacze LCD nie są niebezpieczne pod tym względem, ale łatwo jest bardzo szybko wyrządzić wiele kosztownych uszkodzeń, jeśli nie będziesz się nimi przejmować. Wyświetlacz na podłodze to wypadek, który czeka. Jeśli nie przenosisz wyświetlacza do obszaru roboczego, trzymaj go na biurku, aby nie narażał go na niebezpieczeństwo. Jeśli musisz postawić go na podłodze, przynajmniej obróć ekran w stronę ściany.

Większość ryzyka uszkodzenia komponentów przez ładunki elektrostatyczne można wyeliminować po prostu poprzez przyzwyczajenie dotykania obudowy lub zasilacza w celu uziemienia przed dotknięciem procesora, modułów pamięci lub innych elementów wrażliwych na wyładowania elektrostatyczne. Dobrym pomysłem jest również unikanie butów na gumowych podeszwach i odzieży syntetycznej oraz praca w miejscu bez wykładziny.

MISTER SAFETY

Jeśli powietrze jest szczególnie suche, użyj jednej z tych butelek ze sprayem / mistrzem, które możesz kupić w każdym sklepie z narzędziami lub supermarkecie. Napełnij wodą i dodaj kilka kropel płynu do mycia naczyń lub zmiękczacza do tkanin. Przed rozpoczęciem pracy spryskaj obficie obszar roboczy, zarówno powietrze, jak i powierzchnie. Celem nie jest zmoczenie czegokolwiek. Sama dodatkowa wilgotność wystarczy, aby wyeliminować elektryczność statyczną.

Brzmi głupio, ale nie zawsze jest od razu oczywiste, jak zdjąć osłonę z obudowy. Przez lata pracowaliśmy nad setkami różnych komputerów od dziesiątek producentów i wciąż czasami jesteśmy zaskoczeni. Producenci stosują nieskończoną różnorodność piekielnych sposobów mocowania obudowy do obudowy. Niektóre miały umożliwiać dostęp bez narzędzi, inne uniemożliwiały początkującym użytkownikom otwarcie obudowy, a jeszcze inne najwyraźniej miały na celu udowodnienie, że jest jeszcze jeden sposób, aby to zrobić.

Widzieliśmy, jak nowicjusze unoszą ręce w rozpaczy, dochodząc do wniosku, że jeśli nie mogą nawet otworzyć sprawy, nie są przeznaczeni, aby zostać technikami komputerowymi. Nic nie może być dalej od prawdy. Po prostu czasami zajmuje to trochę czasu, aby to rozgryźć.

Najgorszym przykładem, jaki kiedykolwiek napotkaliśmy, była obudowa mini-tower, w której nie było widocznych śrub, z wyjątkiem tych, które zabezpieczały zasilacz. Okładka wydawała się jednolita i jednolita. Jedyną wskazówką był dwucalowy kawałek srebrnej taśmy „utrata gwarancji po usunięciu”, która była owinięta od górnej części okładki na bok, co jasno wskazywało, że tam jest punkt separacji. Próbowaliśmy wszystkiego, co mogliśmy wymyślić, aby to przykryć. Delikatnie pociągnęliśmy za przód obudowy, myśląc, że być może odskoczy i odsłoni śruby pod spodem. Delikatnie docisnęliśmy panele boczne, myśląc, że być może są one zabezpieczone zatrzaskiem sprężynowym lub pasowaniem ciernym. Nic nie działało.

W końcu odwróciliśmy przedmiot do góry nogami i zbadaliśmy dno. Dno obudowy komputera jest prawie zawsze niedokończonym metalem, ale ten był wykończony beżowym materiałem, który wyglądał tak, jak pozostałe części obudowy. Wydawało się to dziwne, więc dokładnie przyjrzeliśmy się czterem gumowym nóżkom. Miały coś, co wyglądało na środkowe wkładki, więc delikatnie podważyliśmy jeden z nich naszym małym śrubokrętem. Rzeczywiście, odskoczył i ujawnił ukrytą śrubę w gumowej stopce. Po odkręceniu tych czterech śrub pokrywa zsunęła się łatwo, najpierw od dołu.

Morał jest taki, że to, co jedna osoba może zebrać, inna może zdemontować. Czasami wymaga to po prostu determinacji, więc próbuj dalej. W pierwszej kolejności należy zapoznać się z instrukcją lub, w przypadku jej braku, stroną internetową producenta systemu lub obudowy. Na szczęście w większości przypadków nie stosuje się tak zawiłych metod, więc otwarcie obudowy jest zwykle proste.

Kable Oddball
ipad jest wyłączony, połącz się z itunes bez komputera

Zamiast używać szpilek i otworów, złącza używane w niektórych kablach, na przykład modułowe kable telefoniczne i kable Ethernet 10/100 / 1000BaseT, wykorzystują inne metody do ustanowienia połączenia. Złącze, które kończy kabel, może współpracować ze złączem na końcu innego kabla lub może współpracować ze złączem, które jest na stałe przymocowane do urządzenia, takiego jak dysk twardy lub płytka drukowana. Takie złącze zamocowane na stałe nazywa się gniazdem i może być męskie lub żeńskie.

Kiedy zdejmiesz pokrywę komputera, pierwszą rzeczą, którą zauważysz, są kable w każdym miejscu. Kable te przenoszą zasilanie i sygnały między różnymi podsystemami i komponentami komputera. Upewnienie się, że są prawidłowo przekierowane i podłączone, nie jest małą częścią pracy na komputerach.

Kable używane w komputerach PC są zakończone różnymi złączami. Zgodnie z konwencją, każde złącze jest uważane za męskie lub żeńskie. Wiele złącz męskich, zwanych także buble lub nagłówki mają wystające piny, z których każdy jest odwzorowany na pojedynczy przewód w kablu. Odpowiednie złącze żeńskie, zwane także a Jacek ma otwory pasujące do styków w dopasowanym złączu męskim. Dopasowane złącza męskie i żeńskie są łączone w celu utworzenia połączenia.

Niektóre kable wykorzystują nieizolowane przewody połączone ze złączem. Trzy tego rodzaju kable są powszechne w komputerach PC, które służą do zasilania płyty głównej i napędzają te, które łączą diody LED na panelu przednim, przełączniki i (czasami) porty USB, FireWire i audio do płyty głównej i te, które łączą wyjście audio na napędzie optycznym do karty dźwiękowej lub złącza audio płyty głównej. Rysunek 2-5 przedstawia kabel diody LED zasilania panelu przedniego już podłączony do płyty głównej, a żeńskie gniazdo kabla przełącznika resetowania panelu przedniego jest umieszczone naprzeciw męskiego złącza szpilkowego na płycie głównej dla tego kabla.

Rysunek 2-5: Typowe kable bez osłony

Niektóre kable PC zawierają wiele pojedynczych przewodów zapakowanych jako kabel taśmowy tak zwane, ponieważ indywidualnie izolowane przewodniki są ułożone obok siebie w płaskim układzie przypominającym wstęgę. Kable wstążkowe umożliwiają uporządkowanie przewodów wymaganych do podłączenia urządzeń, takich jak napędy i kontrolery, których interfejsy wymagają wielu przewodników. Kable taśmowe są używane głównie do sygnałów niskonapięciowych, chociaż w niektórych zastosowaniach są również używane do przewodzenia niskiego napięcia / niskiego prądu. Kable taśmowe są zwykle używane tylko wewnątrz obudowy, ponieważ ich właściwości elektryczne powodują, że generują znaczne emisje RF, które mogą zakłócać pobliskie elementy elektroniczne.

Kwadratowy kołek, okrągły otwór

Projektanci systemów starają się uniknąć dwóch potencjalnych zagrożeń związanych z kablami PC. Najważniejsze jest, aby zapobiec podłączeniu kabla do niewłaściwego urządzenia. Na przykład podłączenie zasilania 12 V do urządzenia, które oczekuje tylko 5 V, może mieć katastrofalne skutki. Cel ten osiąga się dzięki zastosowaniu unikalnych złączy, które fizycznie uniemożliwiają podłączenie kabla do urządzenia, które nie jest przeznaczone do jego odbioru. Drugim potencjalnym błędem jest podłączenie kabla do góry nogami lub odwrotnie. Większość kabli komputerowych zapobiega temu, stosując niesymetryczne złącza, które fizycznie pasują tylko wtedy, gdy są prawidłowo zorientowane, co nazywa się procesem kluczowanie .

W przypadku kabli PC powszechnie stosuje się dwie metody kluczowania, pojedynczo lub w połączeniu. Pierwsza wykorzystuje pasujące złącza, których korpusy łączą się tylko w jeden sposób i jest używana do wszystkich kabli zasilających i niektórych kabli taśmowych. Drugi, używany przez niektóre kable taśmowe, blokuje jeden lub więcej otworów w złączu żeńskim i pomija odpowiedni styk w złączu męskim. Taki kabel taśmowy można zainstalować tylko wtedy, gdy jest zorientowany tak, aby brakujące piny odpowiadały zablokowanym otworom.

Idealne kable PC wykorzystują jednoznaczne, kluczowane złącza. Nie możesz podłączyć tych kabli do złej rzeczy, ponieważ złącze pasuje tylko do właściwej rzeczy, nie możesz ich podłączyć odwrotnie, ponieważ złącze pasuje tylko we właściwy sposób. Na szczęście większość niebezpiecznych kabli w komputerach PC, które mogłyby uszkodzić komponent lub sam komputer, gdyby zostały niewłaściwie podłączone, jest tego rodzaju. Na przykład kable zasilające do napędów dysków i płyt głównych ATX pasują tylko do odpowiednich urządzeń i nie można ich podłączać odwrotnie.

Z drugiej strony, niektóre kable PC wymagają szczególnej uwagi. Ich złącza mogą fizycznie pasować do komponentu, do którego nie są przeznaczone, i / lub mogą nie być wyposażone w klucz, co oznacza, że możesz je łatwo podłączyć odwrotnie, jeśli nie zwracasz uwagi. Błędne podłączenie jednego z tych kabli zwykle niczego nie uszkodzi, ale system może też nie działać poprawnie. Kable łączące przełączniki na panelu przednim i diody LED wskaźników z płytą główną są tej różnorodności.

Rysunek 2-6 przedstawia 40-żyłowy kabel taśmowy ATA podłączony do dodatkowego interfejsu ATA na płycie głównej ASUS K8N-E Deluxe. 40 pojedynczych drutów jest widocznych jako wypukłe grzbiety w zespole kabla taśmowego. Firma ASUS zapewniła wypustkę na końcu kabla znajdującą się na płycie głównej, aby ułatwić jej wyjmowanie, i oznaczyła ją etykietą, aby zalecać używanie jej z napędami optycznymi. (Dyski twarde używają 80-żyłowej wersji kabla, pokazanej w dalszej części Rysunek 2-7 .)

Rysunek 2-6: 40-żyłowy kabel ATA podłączony do dodatkowego interfejsu ATA na płycie głównej

Wszystkie kable taśmowe wyglądają podobnie. Często są jasnoszare, chociaż niektóre nowsze płyty główne przeznaczone dla graczy i innych entuzjastów zawierają czarne kable, w jasnym kolorze podstawowym lub w kolorach tęczy. Wszystkie z nich używają kontrastowego paska, aby wskazać czerwony pin 1 na standardowych szarych kablach, biały na kablu pokazanym tutaj, brązowy na kablach tęczowych. Istnieją jednak następujące różnice między kablami taśmowymi:

Dwa za jeden

Z jednym wyjątkiem liczba przewodów w kablu odpowiada liczbie styków złącza lub jest prawie taka sama. Wyjątkiem są kable dysku twardego Ultra-ATA, które wykorzystują 40-stykowe złącza z 80-żyłowymi kablami. „Dodatkowe” 40 przewodów to przewody uziemiające, które są umieszczane między przewodami sygnałowymi w celu zmniejszenia zakłóceń. Chociaż fizyczne złącza są identyczne, jeśli podłączysz dysk twardy Ultra-ATA za pomocą 40-żyłowego kabla ATA, wydajność będzie znacznie wolniejsza niż w przypadku użycia odpowiedniego 80-żyłowego kabla.

Typowe złącza kabli taśmowych obejmują 10-stykowe złącza na kablach, które są często używane do przedłużania portów szeregowych, USB, FireWire i audio od złącza wtykowego płyty głównej do panelu przedniego lub tylnego, po 34-stykowe złącza stacji dyskietek , 40-stykowe złącza napędu ATA (IDE) do 50-, 68- i 80-stykowych złączy SCSI.

Niektóre kable taśmowe mają tylko dwa złącza, po jednym na każdym końcu. Kable ATA, używane do podłączania dysków twardych i napędów optycznych, mają trzy złącza, złącze płyty głównej na jednym końcu, złącze napędu głównego na drugim końcu i złącze napędu podrzędnego pośrodku (ale znajduje się bliżej głównego) złącze napędu). Kable SCSI używane w serwerach i stacjach roboczych wysokiej klasy mogą mieć pięć lub więcej złączy napędów.

Niektóre kable napędowe ATA, tzw wybór kabla lub CS kable, przetnij jeden przewodnik między dwoma złączami urządzeń. Oznacza to, że podczas gdy wszystkie 40 przewodów sygnałowych jest podłączonych do złącza przemiennika w środku kabla, tylko 39 z tych przewodów sygnałowych jest poprowadzonych do złącza przemiennika na końcu kabla. Ten brakujący przewodnik pozwala na ustalenie pozycji urządzenia na kablu, czy to urządzenie działa jako urządzenie główne czy podrzędne, bez konieczności ustawiania zworek.

MIESZKANIE VERSUS OKRĄGŁE

Tak zwane „okrągłe” kable taśmowe stały się ostatnio popularne, szczególnie wśród producentów, którzy zaspokajają potrzeby graczy i innych entuzjastów. Okrągły kabel taśmowy to po prostu standardowy kabel, który został podzielony wzdłużnie na mniejsze grupy przewodów. Na przykład standardowy płaski 40-żyłowy kabel taśmowy IDE można pociąć na dziesięć 4-żyłowych segmentów, które są następnie wiązane opaskami kablowymi lub w inny sposób mocowane w mniej lub bardziej okrągłym opakowaniu. Zaletą okrągłych kabli taśmowych jest to, że zmniejszają bałagan wewnątrz obudowy i poprawiają przepływ powietrza. Wadą jest to, że powoduje to zmniejszenie integralności sygnału na poszczególnych przewodach, ponieważ przewody przenoszące sygnał są umieszczone bliżej niż zamierzono. Zalecamy unikanie okrągłych kabli taśmowych i zastąpienie wszystkich, które znajdziesz w dowolnym systemie, płaskimi kablami taśmowymi. Należy jednak pamiętać, że niektóre kable okrągłe, takie jak kable Serial ATA, są okrągłe i nie trzeba ich wymieniać.

Wszystkie kable taśmowe używane w obecnych i najnowszych systemach wykorzystują rozszerzenie złącze pinowe nagłówka podobne do pokazanych w Ryciny 2-6 i 2-7 . (Bardzo stare systemy, te z czasów stacji dyskietek 5,25 ', korzystały z innego typu złącza zwanego złączem typu card-edge, ale to złącze nie było używane w nowych systemach od ponad dziesięciu lat.) W kablach stosowane są złącza typu head-pin. do dysków twardych, napędów optycznych, napędów taśmowych i podobnych komponentów, a także do podłączania wbudowanych portów płyty głównej do zewnętrznych gniazd przednich lub tylnych.

Żeńskie złącze pinowe na kablu ma dwa równoległe rzędy otworów, które pasują do pasującego układu pinów na złączu męskim na płycie głównej lub urządzeniu peryferyjnym. We wszystkich, oprócz najtańszych napędów i innych urządzeń peryferyjnych, piny te są zamknięte w plastikowym gnieździe przystosowanym do złącza żeńskiego. Na niedrogich płytach głównych i kartach adapterów złącze męskie może być po prostu nagim zestawem pinów. Nawet wysokiej jakości płyty główne i karty adapterów często używają gołych styków jako dodatkowych złączy (takich jak porty USB lub złącza funkcji).

Rysunek 2-7 pokazuje kabel dysku twardego Ultra-ATA, porównanie 80-żyłowego kabla pokazanego tutaj z 40-żyłowym kablem pokazanym na poprzednim obrazku i dwoma interfejsami ATA na płycie głównej. Ten kabel wykorzystuje dwie metody kluczowania. Wypukła wypustka widoczna u góry złącza kabla jest dopasowana do gniazda widocznego na dolnej krawędzi osłony złącza niebieskiego podstawowego interfejsu ATA na płycie głównej. Zablokowany otwór w dolnym rzędzie otworów na złączu kabla odpowiada brakującemu pinowi widocznemu w górnym rzędzie pinów na złączu płyty głównej. Chociaż istnieje 80 przewodów, nadal jest tylko 40 pinów. Kable 80-żyłowe mają uziemiony przewód biegnący między każdą parą przewodów sygnałowych, co zmniejsza przesłuch elektryczny, umożliwiając w ten sposób wyższe szybkości transmisji danych i większą niezawodność.

Rysunek 2-7: 80-żyłowy kabel Ultra-ATA i dwa interfejsy płyty głównej, pokazujące kluczowanie

Zwróć także uwagę na układ kluczowania dla czarnego dodatkowego złącza ATA na płycie głównej. Podobnie jak główne złącze płyty głównej, drugie złącze jest wyposażone w brakujący styk. Ale drugie złącze nie ma wyciętego gniazda obecnego w głównym złączu płyty głównej, co oznacza, że tego kabla nie można włożyć do dodatkowego złącza. To jest zgodne z projektem. Chociaż 80-żyłowy kabel działałby prawidłowo z dodatkowym złączem, firma ASUS zdecydowała się na kluczowanie tego kabla Ultra-ATA, aby zapewnić, że można go podłączyć tylko do głównego złącza interfejsu ATA płyty głównej, które jest zwykle używane do podłączania dysku twardego. Dodatkowe złącze ATA płyty głównej, które jest zwykle używane do podłączania napędu optycznego, wymaga kabla, który nie ma zaczepu klucza, takiego jak pokazany na Rysunek 2-6 .

Niektóre złącza wtykowe, męskie i żeńskie, nie mają klucza. Inni używają kluczowania korpusu złącza, kluczowania kołków / otworów lub obu. Ta różnorodność oznacza, że całkiem możliwe jest stwierdzenie, że nie można użyć określonego kabla z pinem nagłówka zgodnie z jego przeznaczeniem. Na przykład kiedyś próbowaliśmy użyć kabla ATA dostarczonego z napędem, aby podłączyć ten napęd do dodatkowego złącza pinowego ATA na płycie głównej. Koniec tego kabla na płycie głównej był zablokowany przez zablokowany otwór, ale złącze szpilkowe na płycie głównej miało wszystkie styki, co uniemożliwiało osadzenie kabla. Na szczęście kabel dostarczony z płytą główną dobrze pasuje zarówno do złączy płyty głównej, jak i napędu, co pozwala nam dokończyć instalację.

Jeśli napotkasz taki problem z kluczami, istnieją cztery możliwe rozwiązania:

IDE i inne kable ze stykami główkowymi, które sprzedaje większość sklepów komputerowych, używają złączy, które nie używają ani korpusu złącza, ani kluczowania styków / otworów. Możesz użyć jednego z tych kabli o odpowiednim rozmiarze do podłączenia dowolnego urządzenia, ale brak wszystkich kluczy oznacza, że musisz szczególnie uważać, aby nie podłączyć go odwrotnie.

Jeśli nie masz dostępnego kabla bez klucza, możesz być w stanie wyjąć klucz z istniejącego kabla. Większość kabli z kluczem wykorzystuje niewielką ilość plastiku do zablokowania jednego z otworów. Możesz użyć igły, aby podważyć blok na tyle daleko, aby można go było wyjąć za pomocą wąskich szczypiec. Ewentualnie spróbuj wepchnąć kołek do bloku pod kątem, a następnie zagnij jego górną część i wyciągnij wygięty kołek i zablokuj go szczypcami. Jeśli klucz jest solidną, integralną częścią linki (co jest rzadkością), możesz użyć podgrzanej igły lub szpilki do wytopienia klucza z otworu na tyle daleko, aby szpilka się osadziła.

Podgrzej igłę za pomocą szczypiec nad płomieniem i ostrożnie włóż na głębokość 3/8 ', aby otworzyć wadliwy korek.

Czasami nie masz wyboru. Jeśli sklepy są zamknięte, jedyny kabel, który masz, wykorzystuje kluczowanie pin / hole z solidnym blokiem, którego nie możesz wyjąć, i musisz podłączyć ten kabel do złącza szpilkowego, które ma wszystkie piny, musisz iść z tym, co masz. Możesz użyć przecinaków bocznych, aby zdjąć sworzeń, który uniemożliwia podłączenie kabla. Oczywiście jest to drastyczne. Jeśli przyciśniesz niewłaściwy pin, zniszczysz płytę główną lub kartę rozszerzeń lub przynajmniej sprawisz, że interfejs będzie bezużyteczny. Zanim zaczniesz ciąć, sprawdź, czy możesz zamienić kable w komputerze, aby znaleźć kabel bez klucza dla złącza powodującego problem. Jeśli nie, możesz czasami zgiąć nieprawidłowy kołek nieco wystarczająco, aby umożliwić częściowe osadzenie żeńskiego złącza. Może to być wystarczające, aby użyć go jako tymczasowego połączenia, dopóki nie będzie można wymienić kabla. Jeśli wszystko inne zawiedzie i musisz wyciąć pin, zanim to zrobisz, wyrównaj kluczowane złącze żeńskie z układem pinów i sprawdź, który pin należy wyciąć. Zapoznaj się również z instrukcją, aby uzyskać szczegółową listę przypisań sygnału / pinów w tym interfejsie. Pin, który chcesz usunąć, powinien być oznaczony na tej liście etykietą Brak połączenia lub N / C. Użyj tutaj starej maksymy stolarskiej, zmierz dwa razy i odetnij raz.

Pomijając problemy ze złączami i kluczami, najczęstszy wypadek ze złączami wtykowymi występuje podczas instalowania kabla z przesunięciem o kolumnę lub rząd. Osłonięte złącza męskie używane w większości dysków uniemożliwiają to, ale złącza męskie używane w niektórych tanich płytach głównych to niezabudowany podwójny rząd pinów, co bardzo ułatwia instalację złącza z nieprawidłowo wyrównanymi pinami i otworami. Pracując na ciemnym komputerze, bardzo łatwo jest wsunąć złącze na zestaw pinów nagłówkowych i skończyć z niepołączoną parą pinów na jednym końcu i niepołączoną parą otworów na drugim. Równie łatwo jest zmienić ustawienie złącza w drugą stronę i skończyć z całym rzędem szpilek i otworów niepołączonych. Jeden z naszych recenzentów zrobił to i usmażył dysk twardy klienta. Jeśli potrzebujesz okularów do czytania, to nie jest czas, aby dowiedzieć się czegoś na własnej skórze.

Lokalizowanie sworznia 1

Jeśli zaktualizujesz system i nie uruchomi się on lub nowe urządzenie nie będzie działać, istnieje prawdopodobieństwo, że kabel taśmowy został podłączony odwrotnie. Nie może się to zdarzyć, jeśli wszystkie złącza i kable są zablokowane, ale wiele systemów ma przynajmniej niektóre złącza bez klucza. Dobra wiadomość jest taka, że odwrotne podłączanie kabli taśmowych prawie nigdy niczego nie uszkadza. Kusi nas, by powiedzieć „nigdy” bez kwalifikacji, ale na wszystko jest pierwszy raz. Jeśli system nie uruchamia się po aktualizacji, wróć i sprawdź połączenia dla każdego kabla. Jeszcze lepiej, sprawdź je przed ponownym uruchomieniem systemu.

Aby uniknąć odwrotnego podłączania kabla taśmowego, znajdź styk 1 na każdym urządzeniu, a następnie upewnij się, że styk 1 na jednym urządzeniu jest połączony ze stykiem 1 na drugim. Ten krok jest czasami łatwiejszy do powiedzenia niż do zrobienia. Prawie wszystkie kable taśmowe używają kolorowego paska do wskazania styku 1, więc istnieje małe prawdopodobieństwo pomyłki. Jednak nie wszystkie urządzenia oznaczają styk 1. Te, które zwykle używają sitodruku cyfry 1 na samej płytce drukowanej. Jeśli pin 1 nie jest oznaczony numerycznie, możesz czasami określić, który jest pinem 1 w jeden z następujących sposobów:

Zamiast cyfry niektórzy producenci drukują małą strzałkę lub trójkąt, aby wskazać pin 1.
Układ niektórych płytek drukowanych nie pozwala na umieszczenie etykiety w pobliżu pinu 1. Na tych płytkach producent może zamiast tego numerować ostatni pin. Na przykład, zamiast oznaczania styku 1 na złączu ATA, pin 40 może być oznaczony po drugiej stronie złącza.
Jeśli nie ma wskazania styku 1 z przodu płytki, odwróć go (jest to trudne dla zainstalowanej płyty głównej) i sprawdź odwrotną stronę. Niektórzy producenci używają okrągłych połączeń lutowanych dla wszystkich pinów innych niż 1 i kwadratowych połączeń lutowanych dla pinów 1.
Jeśli wszystko inne zawiedzie, możesz zgadnąć. Wiele napędów dysków umieszcza styk 1 najbliżej złącza zasilacza. Na płycie głównej pin 1 jest często najbliżej pamięci lub procesora. Przyznajemy, że używamy tej metody od czasu do czasu, aby z całą pewnością uniknąć konieczności wyjmowania dysku lub płyty głównej w celu zlokalizowania pin 1. Nigdy nie uszkodziliśmy komponentu za pomocą tej szybkiej i brudnej metody, ale używamy go tylko do napędów ATA, złączy portów na tylnym panelu i innych kabli, które nie przenoszą zasilania. Nie próbuj tego w przypadku SCSI, szczególnie różnicowego SCSI.

Po zlokalizowaniu nieoznakowanego lub niewyraźnie oznaczonego szpilki 1 użyj lakieru do paznokci lub innego trwałego środka, aby go oznaczyć, aby nie trzeba było powtarzać tego procesu następnym razem. Wite-Out jest do tego naprawdę przydatny. Zrób pojedynczy pasek na złączu kablowym i wtyczce, a otrzymasz wizualne potwierdzenie, że są prawidłowo wyrównane.

Przez wiele lat większość komputerów PC używała tylko tych typów kabli, które już opisaliśmy. W 2003 roku zaczęto sprzedawać płyty główne i dyski, które wykorzystywały nowy standard o nazwie Seria ATA (często w skrócie S-ATA lub SATA ). Dla jasności czasami nazywane są dyski ATA starego typu Równoległe ATA ( P-ATA lub PATA ), chociaż formalna nazwa starszego standardu nie uległa zmianie.

Oczywistą różnicą między urządzeniami ATA i urządzeniami SATA jest to, że używają one różnych kabli i złączy do zasilania i przesyłania danych. Zamiast znanego szerokiego 40-pinowego złącza danych i dużego 4-pinowego złącza zasilania Molex używanego przez urządzenia ATA (pokazane na Rysunek 2-8 ), SATA wykorzystuje 7-pinowe cienkie, płaskie złącze danych i podobne 15-pinowe złącze zasilania (pokazane na Rysunek 2-9 ).

ekran zastępczy do iPoda touch 5. generacji

Rysunek 2-8: Złącze danych PATA (po lewej) i złącze zasilania

Rysunek 2-9: Złącze zasilania SATA (po lewej) i złącze danych

Brakujące napięcia

Kabel zasilający SATA pokazany na Rysunek 2-9 dostarcza tylko + 5V na czerwonym przewodzie i + 12V na żółtym przewodzie, z dwoma czarnymi przewodami uziemiającymi. W pełni zgodne złącze zasilania SATA dodaje pomarańczowy przewód + 3,3 V.

Być może przypadkowo, 15-pinowe złącze zasilania SATA ma dokładnie taką samą szerokość jak 4-pinowe złącze zasilania Molex PATA, chociaż złącze zasilania SATA jest znacznie cieńsze. Przy szerokości 8 mm 7-pinowe złącze danych SATA jest znacznie węższe niż 40-pinowe złącze danych PATA. Ta zmniejszona ogólna szerokość i grubość sprawiły, że SATA jest naturalnym rozwiązaniem dla 2,5-calowych dysków twardych do notebooków, które stają się coraz bardziej powszechne również w komputerach stacjonarnych.

ŁĄCZNIKI SZYBKIE

Zachowaj ostrożność podczas instalowania lub usuwania danych SATA i kabli zasilających. Cienkość złączy SATA oznacza, że są kruche, chociaż najnowsze złącza SATA wydają się solidniejsze niż wczesne modele. Nie skręcaj ani nie dokręcaj złącza podczas montażu lub demontażu. Zainstalować złącze, dopasowując złącze kabla do złącza urządzenia i naciskając prosto do wewnątrz, aż złącze zostanie osadzone. Wyjmij złącze, wyciągając je prosto na zewnątrz, bez wywierania na niego żadnej siły z boku. W przeciwnym razie możesz odłamać złącze.

Stosunkowo duża liczba pinów w złączu zasilania SATA umożliwia spełnienie dwóch celów projektowych SATA. Po pierwsze, dodatkowe złącza są wymagane do obsługi podłączania na gorąco podczas instalacji lub usuwania dysków bez wyłączania systemu, co jest częścią standardu SATA. Po drugie, złącza zasilania SATA są zaprojektowane tak, aby zapewniać napięcia + 3,3 V, + 5 V i + 12 V, a nie tylko + 5 V i + 12 V dostarczane przez złącze zasilania PATA. Niższe napięcie + 3,3 V to przyszłościowe rozwiązanie dla mniejszych, cichszych i chłodniej działających napędów, które zostaną wprowadzone w nadchodzących latach.

Rysunek 2-10: Grupa czterech złączy danych SATA na płycie głównej, przedstawiająca kluczowanie w kształcie litery L.

Chociaż wszystkie złącza zasilania PATA są wyposażone w klucz, tego samego nie można powiedzieć o złączach danych PATA. Jednym z celów projektowych SATA było użycie jednoznacznego kluczowania. SATA wykorzystuje korpusy kontaktowe w kształcie litery L, jak pokazano na Rysunek 2-10 , które zapobiegają instalacji kabla do góry nogami lub tyłem do kierunku jazdy. (Chociaż nie ma się o co martwić Pinem 1, może się przydać użycie długopisu Wite-Out do oznaczenia pozycji UP kabla SATA i złącza lub przeciągnięcia paska na oba.)

SATA różni się od PATA pod dwoma innymi względami. Po pierwsze, PATA umożliwia podłączenie dwóch urządzeń do każdego interfejsu, jednego jako urządzenia nadrzędnego, a drugiego jako podrzędnego. Interfejs SATA obsługuje tylko jedno urządzenie, eliminując potrzebę konfigurowania urządzenia jako głównego lub podrzędnego. W efekcie wszystkie urządzenia SATA są urządzeniami nadrzędnymi. Po drugie, PATA ogranicza długość kabli danych do 18 '(45,7 cm), podczas gdy SATA dopuszcza kable do transmisji danych o długości nawet 1 metra (39,4'). Cienka i dodatkowa długość kabli danych SATA znacznie ułatwia prowadzenie i ubieranie kabli w obudowie, szczególnie w obudowie typu full tower, i przyczynia się do poprawy przepływu powietrza.

Karty rozszerzeń to płytki drukowane, które instalujesz w komputerze w celu zapewnienia funkcji, których sama płyta główna nie zapewnia. Rysunek 2-11 przedstawia kartę graficzną ATI All-In-Wonder 9800 Pro AGP i kartę przechwytywania wideo, typową kartę rozszerzeń.

Rysunek 2-11: ATI All-In-Wonder 9800 Pro, typowa karta rozszerzeń

Wiele lat temu większość komputerów miała zainstalowanych kilka kart rozszerzeń. Typowy komputer typu vintage-2000 mógł mieć kartę graficzną, kartę dźwiękową, adapter LAN, modem wewnętrzny i być może jakiś rodzaj adaptera komunikacyjnego lub adapter hosta SCSI. W tamtych czasach komputery PC miały wypełnione wszystkie gniazda rozszerzeń.

Obecnie jest inaczej. Prawie wszystkie najnowsze płyty główne zawierają wbudowane adaptery audio i LAN. Wiele z nich zawiera osadzone wideo, a niektóre zawierają mniej powszechne funkcje, takie jak wbudowany FireWire, modemy, adaptery hosta SCSI i inne urządzenia. Ponieważ tak wiele funkcji jest rutynowo włączanych do nowoczesnych płyt głównych, nie jest niczym niezwykłym, że stosunkowo nowy komputer nie ma zainstalowanych kart rozszerzeń.

Mimo to instalacja karty rozszerzeń jest łatwym i niedrogim sposobem aktualizacji starszego systemu. Możesz na przykład zainstalować kartę graficzną AGP, aby zaktualizować wbudowane wideo, kartę przechwytywania wideo, aby zmienić komputer w cyfrowy rejestrator wideo, kontroler SATA, aby dodać obsługę dysków SATA, adapter USB, aby dodać więcej USB 2.0 lub kartę 802.11g, aby dodać sieć bezprzewodową.

Każda karta rozszerzeń jest podłączana do gniazdo rozszerzeń znajduje się na płycie głównej lub na karta nośna który dołącza się do płyty głównej. Na tylnym panelu obudowy komputera znajduje się wycięcie dla każdego gniazda rozszerzeń, które zapewnia zewnętrzny dostęp do karty. Wycięcia na wolne gniazda rozszerzeń są pokryte cienkim metalem osłony gniazd które są przymocowane do podwozia. Osłony te zapobiegają przedostawaniu się kurzu przez wycięcie, a także chronią przepływ powietrza chłodzącego zapewniany przez wentylator zasilacza i wszelkie dodatkowe wentylatory zainstalowane w systemie.

Nie zostawiaj dziur w swoim przypadku

Tanie skrzynie czasami mają osłony gniazd, które należy odkręcić, aby można je było usunąć i zniszczyć w trakcie procesu. Jeśli w takim przypadku musisz zakryć otwarte gniazdo i nie masz zapasowej osłony gniazda, zapytaj w lokalnym sklepie komputerowym, który prawdopodobnie ma ich stos z tyłu. Lub po prostu użyj taśmy klejącej, aby zakryć lukę. (Umieść go na zewnątrz obudowy, tak aby nie otworzył szczeliny, której możesz potrzebować później). Jeśli martwisz się wyciekiem RF, firma 3M produkuje metalowe taśmy przewodzące przez klej, ale musiałbyś oczywiście włożyć je do futerału, żeby to wykorzystać.

Aby zainstalować kartę rozszerzeń, zdejmij pokrywę gniazda, która może być zabezpieczona małą śrubą lub może być po prostu wybita w otaczającym metalu. W tym drugim przypadku ostrożnie odkręć osłonę gniazda za pomocą śrubokręta lub ostro zakończonych szczypiec. (Uważaj! Krawędzie mogą być dość ostre.) Jeśli później zajdzie potrzeba ponownego założenia osłony gniazda, przymocuj ją do obudowy za pomocą małej śruby pasującej do wycięcia w górnej części osłony gniazda. Tył karty rozszerzeń tworzy wspornik przypominający osłonę gniazda i jest przymocowany do obudowy w ten sam sposób. W zależności od przeznaczenia karty, wspornik ten może zawierać złącza umożliwiające podłączenie do karty zewnętrznych kabli.

Podczas pracy na komputerze często zachodzi potrzeba instalowania i wyjmowania kart rozszerzeń. Nawet jeśli nie pracujesz na określonej karcie rozszerzeń, czasami musisz ją usunąć, aby zapewnić dostęp do sekcji komputera, nad którą musisz popracować. Instalowanie i wyjmowanie kart rozszerzeń może być trudne lub łatwe, w zależności od jakości obudowy, płyty głównej i samej karty rozszerzeń. Wysokiej jakości obudowy, płyty główne i karty rozszerzeń są zbudowane z zachowaniem wąskich tolerancji, dzięki czemu karty rozszerzeń są łatwe do wkładania i wyjmowania. Tanie obudowy, płyty główne i karty rozszerzeń mają tak luźne tolerancje, że czasami trzeba dosłownie zgiąć blachę, aby zmusić je do dopasowania.

Ludzie często pytają, czy ma znaczenie, która karta zostanie umieszczona w którym slocie. Poza tym, co oczywiste, istnieją różne rodzaje gniazd rozszerzeń, a kartę można zainstalować tylko w gnieździe tego samego typu, istnieją cztery czynniki, które decydują o odpowiedzi na to pytanie:

W zależności od rozmiaru karty oraz konstrukcji płyty głównej i obudowy, dana karta może nie pasować fizycznie do konkretnego gniazda. Na przykład konstrukcja obudowy może uniemożliwić konkretnemu slotowi przyjęcie pełnej karty. W takim przypadku może być konieczne żonglowanie kartami rozszerzeń, przenosząc krótszą kartę z gniazda o pełnej długości do gniazda krótkiego, a następnie używając zwolnionego gniazda o pełnej długości dla nowej karty rozszerzeń. Ponadto, nawet jeśli karta fizycznie pasuje do konkretnego gniazda, złącze wystające z tej karty może kolidować z inną kartą lub może być za mało miejsca na poprowadzenie do niej kabla.

Istnieje kilka zmiennych, w tym typ gniazda, typ karty, system BIOS i system operacyjny, które określają, czy karta jest wrażliwa na położenie.

Z tego powodu, chociaż nie zawsze jest to możliwe, dobrą ogólną praktyką jest ponowne zainstalowanie karty w tym samym gnieździe, z którego została wyjęta. Jeśli zainstalujesz kartę w innym gnieździe, nie zdziw się, jeśli system Windows zmusi Cię do ponownej instalacji sterowników. Jeśli masz szczęście, możesz nawet mieć przyjemność ponownej aktywacji produktu.

Dwóch to tłum

Zamiast instalować dwie karty rozszerzeń w sąsiednich gniazdach, spróbuj rozłożyć je tak daleko, jak to możliwe, aby poprawić przepływ powietrza i chłodzenie oraz aby wszelkie złącza lub zworki na kartach były jak najbardziej dostępne.

NA CHWYCIUJĄCEJ RĘCE

Chociaż konflikty przerwań są rzadkie w przypadku płyt głównych PCI i nowoczesnych systemów operacyjnych, mogą wystąpić. W szczególności płyty główne PCI z więcej niż czterema gniazdami PCI dzielą przerwania między gniazdami, więc zainstalowanie dwóch kart PCI, które wymagają tego samego zasobu w dwóch gniazdach PCI, które współużytkują to przerwanie, może spowodować konflikt. W takim przypadku możesz wyeliminować konflikt, przenosząc jedną z kolidujących kart rozszerzeń do innego gniazda. Nawet w systemie z zajętymi wszystkimi slotami PC często eliminowaliśmy konflikt, po prostu wymieniając karty. Aby uzyskać szczegółowe informacje, zapoznaj się z instrukcją obsługi płyty głównej.

Chociaż w dzisiejszych czasach jest to stosunkowo rzadkie, niektóre kombinacje płyty głównej i zasilacza mogą zapewnić odpowiednią moc dla energochłonnych kart rozszerzeń, takich jak modemy wewnętrzne, tylko wtedy, gdy te karty są zainstalowane w gniazdach najbliższych zasilacza. Był to powszechny problem lata temu, kiedy zasilacze były mniej wytrzymałe, a karty wymagały większej mocy niż obecnie, ale jest mało prawdopodobne, aby wystąpił ten problem w przypadku nowoczesnego sprzętu. Jedynym wyjątkiem są karty graficzne AGP. Wiele ostatnich płyt głównych obsługuje tylko karty graficzne AGP 2.0 1,5 V i / lub karty graficzne AGP 3.0 0,8 V, co oznacza, że stare karty AGP 3,3 V są niekompatybilne z tym gniazdem.

Innym problemem, który jest znacznie mniej powszechny w przypadku najnowszych urządzeń, jest to, że niektóre karty rozszerzeń generują wystarczającą ilość RF, aby zakłócać karty w sąsiednich gniazdach. Wiele lat temu podręczniki do niektórych kart (zwłaszcza kontrolerów dysków, modemów i kart sieciowych) opisywały ten problem i sugerowały, aby ich karta była instalowana jak najdalej od innych kart. Od lat nie widzieliśmy tego rodzaju ostrzeżenia na nowej karcie, ale nadal możesz je napotkać, jeśli twój system zawiera starsze karty.

Rysunek 2-12: Pięć białych gniazd PCI i ciemnobrązowe gniazdo AGP

Rysunek 2-13: Dwa białe gniazda PCI, dwa gniazda PCI Express X1, dwa dodatkowe białe gniazda PCI i czarne gniazdo karty graficznej PCI Express X16

Rysunek 2-14: Umieść kartę rozszerzeń, dociskając ją równomiernie

Aby zainstalować kartę rozszerzeń, wykonaj następujące czynności:

Przeczytaj instrukcje dołączone do karty. W szczególności przeczytaj uważnie wszelkie instrukcje dotyczące instalowania sterowników oprogramowania do karty. W przypadku niektórych kart należy zainstalować sterownik przed zainstalowaniem karty dla innych kart, najpierw należy zainstalować kartę, a następnie sterownik.
Zdejmij pokrywę z obudowy i sprawdź płytę główną, aby określić, które gniazda rozszerzeń są wolne. Znajdź wolne gniazdo rozszerzeń typu wymaganego przez kartę rozszerzeń. Najnowsze komputery PC mogą mieć kilka typów dostępnych gniazd rozszerzeń, w tym 32- i 64-bitowe gniazda rozszerzeń PCI ogólnego przeznaczenia, gniazdo karty graficznej AGP, jedno lub dwa gniazda kart graficznych PCI Express x16 oraz jedno lub więcej gniazda funkcji PCI Express x1 . Jeśli więcej niż jedno gniazdo odpowiedniego typu jest wolne, możesz zmniejszyć prawdopodobieństwo problemów związanych z ciepłem, wybierając taki, który zachowuje odstępy między kartami rozszerzeń, a nie taki, który grupuje karty. Rysunek 2-12 przedstawia standardowy układ gniazd dla płyty głównej AGP, z pięcioma białymi 32-bitowymi gniazdami PCI w lewym górnym rogu i jednym ciemnobrązowym gniazdem AGP poniżej i po prawej stronie gniazd PCI. Rysunek 2-13 przedstawia standardowy układ gniazd dla płyty głównej PCI Express, z, od lewej do prawej, dwoma białymi 32-bitowymi gniazdami PCI, dwoma krótkimi, czarnymi gniazdami PCI Express X1, dwoma dodatkowymi białymi gniazdami PCI i jednym długim, czarnym gniazdem PCI Express X16 na adapter wideo.'
Otwór dostępowy dla każdego gniazda rozszerzeń znajduje się z tyłu obudowy. W przypadku niezajętych gniazd otwór ten jest zablokowany cienką metalową osłoną gniazda zabezpieczoną śrubą wkręcaną w dół do obudowy. Określ, która pokrywa gniazda odpowiada wybranemu gniazdu. To może nie być takie proste, jak się wydaje. Niektóre typy gniazd rozszerzeń są przesunięte, a osłona gniazda, która wydaje się być wyrównana z tym gniazdem, może nie być właściwa. Można sprawdzić, która pokrywa gniazda odpowiada gnieździe, dopasowując samą kartę rozszerzeń do gniazda i sprawdzając, do której osłony gniazda pasuje wspornik karty.
Odkręć śrubę mocującą pokrywę gniazda, wysuń pokrywę gniazda i odłóż ją wraz ze śrubą na bok.
Jeśli wewnętrzny kabel blokuje dostęp do gniazda, delikatnie odsuń go na bok lub odłącz tymczasowo, zwracając uwagę na prawidłowe połączenia, abyś wiedział, gdzie go ponownie podłączyć.
Delikatnie wsuń kartę rozszerzeń na miejsce, ale jeszcze jej nie osadzaj. Sprawdź wizualnie, czy wypustka na dole wspornika karty rozszerzeń wsunie się w pasującą szczelinę w obudowie i czy sekcja złącza magistrali karty rozszerzeń jest odpowiednio dopasowana do gniazda rozszerzeń. Dzięki wysokiej jakości etui wszystko powinno się poprawnie dopasować bez wysiłku. W przypadku taniego etui może być konieczne użycie szczypiec, aby lekko zgiąć wspornik karty, aby karta, obudowa i gniazdo były wyrównane. Zamiast tego wolimy zmienić obudowę ”.
Gdy masz pewność, że wszystko jest odpowiednio wyrównane, umieść kciuki na górnej krawędzi karty, po jednym kciuku na każdym końcu gniazda rozszerzeń poniżej karty i delikatnie naciśnij górną część karty, aż zostanie osadzona. gniazdo, jak pokazano na Rysunek 2-14 . Dociśnij centralnie do gniazda rozszerzeń pod kartą i unikaj skręcania lub dokręcania karty. Niektóre karty są łatwe do umieszczenia z niewielkim wyczuciem dotykowym. Inne wymagają sporego nacisku i można poczuć, jak zatrzaskują się na miejscu. Po wykonaniu tego kroku wspornik karty rozszerzeń powinien być odpowiednio dopasowany do otworu na śrubę w obudowie.
Wkręć wkręt mocujący wspornik karty rozszerzeń i wymień wszystkie kable, które zostały tymczasowo odłączone podczas instalowania karty. Podłącz wszystkie zewnętrzne kable wymagane przez nową kartę, nie dokręcaj jeszcze śrub radełkowanych i daj systemowi szybką kontrolę, aby upewnić się, że nie zapomniałeś niczego zrobić.
Włącz komputer i sprawdź, czy nowa karta jest rozpoznawana i działa zgodnie z oczekiwaniami. Gdy to zrobisz, wyłącz system, załóż obudowę i podłącz wszystko ponownie. Nieużywaną osłonę gniazda przechowuj wraz z częściami zamiennymi.

Aby wyjąć kartę rozszerzeń, wykonaj następujące czynności:

Zdejmij pokrywę systemu i znajdź kartę rozszerzeń, którą chcesz wyjąć. Zaskakujące jest, jak łatwo jest usunąć niewłaściwą kartę, jeśli nie jesteś ostrożny. Nic dziwnego, że chirurdzy czasami się mylą.
Po upewnieniu się, że znalazłeś właściwą kartę, odłącz wszystkie podłączone do niej kable zewnętrzne. Jeśli do karty są podłączone kable wewnętrzne, również je odłącz. Może być również konieczne tymczasowe odłączenie lub przekierowanie innych niepowiązanych kabli, aby uzyskać dostęp do karty. Jeśli tak, oznacz te, które odłączasz.
Wykręć śrubę mocującą wspornik karty i odłóż ją bezpiecznie na bok.
Chwyć mocno kartę blisko obu końców i pociągnij prosto do góry z umiarkowaną siłą. Jeśli karta się nie zwolni, łagodnie kołysz nim od przodu do tyłu (równolegle do złącza szczelinowego), aby przerwać połączenie. Zachowaj ostrożność podczas chwytania karty. Niektóre karty mają ostre punkty lutownicze, które mogą cię poważnie zranić, jeśli nie podejmiesz środków ostrożności. Jeśli nie ma bezpiecznego miejsca do uchwycenia karty i nie masz pod ręką pary ciężkich rękawic, spróbuj użyć ciężkiej tektury falistej między kartą a skórą.
Jeśli planujesz zachować kartę, umieść ją w antystatycznej torbie do przechowywania. Dobrym pomysłem jest oznaczenie torby datą, marką i modelem karty do wykorzystania w przyszłości. Jeśli masz dysk ze sterownikami, wrzuć go również do torby. Jeśli nie instalujesz nowej karty rozszerzeń w zwolnionym gnieździe, zainstaluj osłonę gniazda, aby zapewnić odpowiedni przepływ powietrza i wkręć wkręt mocujący pokrywę gniazda.

Niebezpieczeństwo, Will Robinson!

Możesz kiedyś napotkać kartę rozszerzeń, która jest osadzona tak ciasno, że wydaje się być przyspawana do płyty głównej. Kiedy tak się dzieje, kusi, aby uzyskać jakąś dźwignię, naciskając w górę kciukiem na złącze z tyłu wspornika karty. Nie rób tego. Krawędzie obudowy, na których osadzone są wsporniki, mogą być ostre jak brzytwa i możesz się poważnie skaleczyć, gdy karta w końcu się podda. Zamiast tego owiń dwa kawałki sznurka wokół karty z przodu iz tyłu samego gniazda i użyj ich do „wyprowadzenia” karty z gniazda, jak pokazano na Rysunek 2-15 . Twoje sznurowadła będą działać, jeśli nic innego nie jest pod ręką. W przypadku karty, która jest dobrze i naprawdę zablokowana, możesz potrzebować drugiej pary rąk, aby wywrzeć nacisk w dół na samą płytę główną, aby zapobiec jej nadmiernemu zginaniu i prawdopodobnie pękaniu podczas wyciągania karty z gniazda.

Rysunek 2-15: Barbara w bezpieczny sposób wyciąga oporną kartę rozszerzeń

Jeśli usuwasz kartę graficzną AGP lub PCI Express, zachowaj szczególną ostrożność. Wiele płyt głównych zawiera mechanizm utrzymujący kartę graficzną, pokazany na Rysunek 2-16 , który fizycznie zatrzaskuje kartę na miejscu. Wyjmując kartę graficzną, zwolnij zatrzask i delikatnie pociągnij kartę w górę, aż zostanie zwolniona. Próba użycia siły może spowodować uszkodzenie karty graficznej i / lub płyty głównej.

Rysunek 2-16: Wspornik AGP fizycznie blokuje kartę AGP w gnieździe

jak ponownie kluczować klamkę do drzwi kwikset

Zworki są czasami używane do ustawiania opcji sprzętowych na komputerach PC i urządzeniach peryferyjnych. Zworki umożliwiają wykonanie lub przerwanie pojedynczego połączenia elektrycznego, które służy do konfiguracji jednego aspektu komponentu. Ustawienia zworki lub przełącznika określają takie rzeczy, jak prędkość magistrali FSB procesora, czy napęd PATA działa jako urządzenie główne lub podrzędne, czy dana funkcja na karcie rozszerzeń jest włączona czy wyłączona itd.

Starsze płyty główne i karty rozszerzeń mogą wykorzystywać dziesiątki zworek do ustawiania większości lub wszystkich opcji konfiguracyjnych. Najnowsze płyty główne używają mniej zworek i zamiast tego używają programu konfiguracyjnego BIOS do konfigurowania komponentów. W rzeczywistości większość obecnych płyt głównych ma tylko jedną lub kilka zworek. Tych zworek używa się podczas instalowania płyty głównej, aby skonfigurować opcje statyczne, takie jak szybkość procesora lub włączyć rzadkie czynności, takie jak aktualizowanie systemu BIOS.

Bardziej poprawnie nazywane a blok zworek , do skoczek to mały plastikowy blok z osadzonymi metalowymi stykami, które mogą łączyć dwa piny w celu utworzenia połączenia elektrycznego. Kiedy blok zworek łączy dwa piny, to połączenie jest wywoływane włączony, zamknięty, zwarty lub włączone . Kiedy blok zworek zostanie usunięty, wywoływane jest to połączenie wyłączony, otwarty lub wyłączone . Same piny są również nazywane zworkami, zwykle w skrócie JPx, gdzie x to liczba identyfikująca zworkę.

Do wyboru więcej niż dwóch stanów można użyć zworek z więcej niż dwoma pinami. Jeden wspólny układ, pokazany na Rysunek 2-17 , jest zworką zawierającą rząd trzech styków ponumerowanych 1, 2 i 3. Możesz wybrać jeden z trzech stanów, zwierając styki 1 i 2, 2 i 3 lub całkowicie usuwając blok zworek. Zwróć uwagę, że nie możesz połączyć pinów 1 i 3, ponieważ zworka może służyć do zamknięcia tylko sąsiedniej pary pinów. W tym przykładzie zworki USBPW12 i USBPW34 umożliwiają ustawienie konfiguracji Wake-on-USB dla czterech portów USB o numerach od 1 do 4. Te zworki są pokazane zwierające styki 1 i 2, które konfigurują płytę główną do korzystania z + 5 V do wybudzania -na-USB. Gdybyśmy przenieśli te zworki do pozycji 2 3, Wake-on-USB użyłby + 5Vsb.

Rysunek 2-17: Dwie zworki zwierające piny 1 2 3-pinowych bloków zworek

Często można użyć palców, aby zainstalować i usunąć izolowane zworki, ale ostro zakończone szczypce są zwykle najlepszym narzędziem. Czasami jednak zworki są tak ciasno zgrupowane, że nawet wąskie szczypce mogą być zbyt duże, aby złapać tylko skoczek, nad którym chcesz popracować. W takim przypadku użyj hemostatu lub kleszczy przeciw komarom (dostępne w każdej aptece). Kiedy musisz otworzyć zworkę, nie usuwaj jej całkowicie. Zamiast tego zainstaluj go tylko na jednym pinie. To pozostawia otwarte połączenie, ale zapewnia, że blok zworek będzie przydatny, jeśli później zajdzie potrzeba zamknięcia tego połączenia.

Bloki zworek są dostępne w co najmniej dwóch rozmiarach, które nie są wymienne:

Standardowe bloki mają większy i częściej używany rozmiar i często są ciemnoniebieskie lub czarne. (Zworki pokazane w Rysunek 2-17 to rozmiar standardowy.)
Bloki mini zworek są używane w niektórych napędach i płytach, które wykorzystują komponenty do montażu powierzchniowego i często są białe lub jasnoniebieskie.

Nowe komponenty są zawsze dostarczane z wystarczającą liczbą bloków zworek, aby je skonfigurować. Jeśli usuniesz jeden z nich podczas konfigurowania urządzenia, przyklej go do wygodnego płaskiego obszaru na urządzeniu, aby można było użyć go w przyszłości. Dobrym pomysłem jest również trzymanie pod ręką kilku zapasowych, na wypadek gdyby trzeba było zmienić konfigurację komponentu, z którego ktoś usunął wszystkie „nadwyżki” bloków zworek. Za każdym razem, gdy wyrzucasz kartę lub napęd dyskowy, najpierw zdejmij z nich bloki zworek i przechowuj je w rurze z częściami. (Jeśli nie masz tubki z częściami oficjalnymi, zrób to, co my: użyj starej butelki aspiryny z zatrzaskowym wieczkiem).

Planowaliśmy napisać tutaj sekcję przeglądową, aby opisać, jak zainstalować i skonfigurować dyski. Niestety, okazało się, że nie można skondensować tych informacji do poziomu ogólnego. Fizyczne procedury instalacji różnią się znacznie, a procedury konfiguracji jeszcze bardziej, w zależności od wielu czynników, w tym:

Rodzaj napędu
Rozmiar dysku fizycznego: wysokość i szerokość oraz (czasami) głębokość
Wewnętrzne (dyski twarde) a dostępne z zewnątrz (napędy dyskietek, optyczne i taśmowe)
Ustalenia montażowe przewidziane w konkretnym przypadku
Interfejs dysku (ATA a Serial ATA)

Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat instalowania i konfigurowania różnych typów napędów, w tym ilustracje i przykłady, zapoznaj się z sekcją dotyczącą tego typu urządzenia, czy to Dyski twarde , Napędy optyczne lub Zewnętrzne urządzenia pamięci masowej .

Więcej o pracy na komputerach