Zasilacz do komputera

Zasilaczom brakuje blasku, więc prawie każdy uważa je za coś oczywistego. To duży błąd, ponieważ zasilacz spełnia dwie krytyczne funkcje: zapewnia regulowaną moc dla każdego elementu systemu i chłodzi komputer. Wiele osób, które narzekają na awarie systemu Windows często, co zrozumiałe, obwinia Microsoft. Ale bez przepraszania za Microsoft, prawda jest taka, że wiele takich awarii jest spowodowanych przez niskiej jakości lub przeciążone zasilacze.

Jeśli chcesz mieć niezawodny, odporny na awarie system, użyj wysokiej jakości zasilacza. W rzeczywistości odkryliśmy, że użycie wysokiej jakości zasilacza pozwala nawet marginalnym płytom głównym, procesorom i pamięci działać z rozsądną stabilnością, podczas gdy użycie taniego zasilacza powoduje niestabilność nawet najlepszych komponentów.

Smutna prawda jest taka, że zakup komputera z zasilaczem z najwyższej półki jest prawie niemożliwy. Producenci komputerów dosłownie liczą grosze. Dobre zasilacze nie zdobywają punktów marketingowych, więc niewielu producentów jest skłonnych wydać od 30 do 75 USD dodatkowych na lepszy zasilacz. W swoich liniach premium producenci pierwszorzędnych generalnie używają tak zwanych zasilaczy średniotonowych. W przypadku swoich masowych linii konsumenckich nawet producenci znanych marek mogą pójść na kompromis w kwestii zasilania, aby sprostać cenie, używając tego, co uważamy za marginalne zasilacze zarówno pod względem wydajności, jak i jakości konstrukcji.

W poniższych sekcjach szczegółowo opisano, co należy wiedzieć, jak wybrać dobry zastępczy zasilacz.

Najważniejszą cechą zasilacza jest jego współczynnik kształtu , który określa jego fizyczne wymiary, położenie otworów montażowych, fizyczne typy złączy i wyprowadzenia itd. Wszystkie współczesne współczynniki kształtu zasilacza pochodzą z oryginału Format ATX , opublikowany przez firmę Intel w 1995 roku.

Podczas wymiany zasilacza ważne jest, aby użyć takiego, który ma prawidłowy współczynnik kształtu, aby zapewnić nie tylko, że zasilacz fizycznie pasuje do obudowy, ale także zapewnia prawidłowe typy złączy zasilania dla płyty głównej i urządzeń peryferyjnych. W obecnych i najnowszych systemach powszechnie stosowane są trzy współczynniki kształtu zasilacza:

ATX12V zasilacze są największe fizycznie, dostępne w najwyższych mocach znamionowych i zdecydowanie najbardziej powszechne. Pełnowymiarowe systemy stacjonarne wykorzystują zasilacze ATX12V, podobnie jak większość systemów typu mini, mid i full tower. Rysunek 16-1 przedstawia zasilacz Antec TruePower 2.0, który jest typowym urządzeniem ATX12V.

Rysunek 16-1: Zasilacz Antec TruePower 2.0 ATX12V (zdjęcie dzięki uprzejmości Antec)

SFX12V (s-for-small) zasilacze wyglądają jak skurczone zasilacze ATX12V i są używane głównie w małych systemach microATX i FlexATX. Zasilacze SFX12V mają niższe wydajności niż zasilacze ATX12V, zwykle od 130 W do 270 W dla SFX12V w porównaniu do 600 W lub więcej dla ATX12V i są zwykle używane w systemach klasy podstawowej. Systemy, które zostały zbudowane z zasilaczami SFX12V, mogą przyjąć zamiennik ATX12V, jeśli jednostka ATX12V fizycznie pasuje do obudowy.

mój zte grand x max nie włącza się

TFX12V (t-for-thin) zasilacze są fizycznie wydłużone (w porównaniu z sześcienną formą jednostek ATX12V i SFX12V), ale mają pojemność podobną do jednostek SFX12V. Zasilacze TFX12V są używane w niektórych systemach o małym współczynniku kształtu (SFF) o łącznej pojemności systemu od 9 do 15 litrów. Ze względu na ich dziwny kształt fizyczny, zasilacz TFX12V można zastąpić tylko innym urządzeniem TFX12V.

Chociaż jest to mniej prawdopodobne, możesz napotkać plik EPS12V zasilacz (stosowany prawie wyłącznie w serwerach), a CFX12V zasilacz (stosowany w systemach microBTX) lub zasilacz LFX12V zasilacz (stosowany w systemach picoBTX). Szczegółowe dokumenty specyfikacji dla wszystkich tych formatów można pobrać z witryny http://www.formfactors.org .

MODYFIKATOR 12V

W 2000 roku, aby dostosować się do wymagań + 12V dla swoich nowych procesorów Pentium 4, Intel dodał nowe złącze zasilania + 12V do specyfikacji ATX i zmienił nazwę specyfikacji na ATX12V. Od tego czasu za każdym razem, gdy Intel aktualizował specyfikację zasilacza lub tworzył nowy, wymagał tego złącza + 12V i używał modyfikatora 12V w nazwie specyfikacji. Starsze systemy wykorzystują zasilacze inne niż 12V ATX lub SFX. Możesz zastąpić zasilacz ATX jednostką ATX12V lub zasilacz SFX jednostką SFX12V (lub ewentualnie ATX12V).

Zmiany ze starszych wersji specyfikacji ATX do nowszych wersji iz ATX do mniejszych wariantów, takich jak SFX i TFX, były ewolucyjne, przy czym zawsze ściśle pamiętano o kompatybilności wstecznej. Wszystkie aspekty różnych współczynników kształtu, w tym wymiary fizyczne, lokalizacje otworów montażowych i złącza kablowe, są sztywno znormalizowane, co oznacza, że możesz wybierać spośród wielu standardowych zasilaczy w celu naprawy lub modernizacji większości systemów, nawet starszych modeli.

WSZYSTKIEGO SOKU, KTÓREGO PASUJE

Podczas wymiany zasilacza ważne jest, aby uzyskać jednostkę zastępczą, która pasuje do Twojego przypadku. Jeśli twój stary zasilacz jest oznaczony jako ATX 1.X lub 2.X lub ATX12V 1.X lub 2.X, możesz zainstalować dowolny obecny zasilacz ATX12V. Jeśli jest oznaczony jako SFX lub SFX12V, możesz zainstalować dowolny aktualny zasilacz SFX12V lub, jeśli obudowa ma wystarczającą ilość miejsca, jednostkę ATX12V. Jeśli stary zasilacz jest oznaczony jako TFX12V, pasować będzie tylko inna jednostka TFX12V. Jeśli stary zasilacz nie ma etykiety ze specyfikacją i zgodnością wersji, poszukaj w witrynie internetowej producenta numeru modelu obecnego zasilacza. Jeśli wszystko inne zawiedzie, zmierz aktualny zasilacz i porównaj jego wymiary z wymiarami jednostek, które rozważasz.

Oto kilka innych ważnych cech zasilaczy:

Nominalna moc, jaką może dostarczyć zasilacz. Nominalna moc jest wartością złożoną, określoną przez pomnożenie wartości natężenia prądu przy każdym z kilku napięć dostarczanych przez zasilacz komputera. Nominalna moc jest przydatna głównie do ogólnego porównania zasilaczy. To, co naprawdę ma znaczenie, to indywidualne natężenie prądu dostępne przy różnych napięciach, które różnią się znacznie między nominalnie podobnymi zasilaczami.

TEMPERATURA MA ZNACZENIE

Wartości znamionowe mocy nie mają znaczenia, chyba że określają temperaturę, w której dokonano oceny. Wraz ze wzrostem temperatury spada moc wyjściowa zasilacza. Na przykład moc i chłodzenie komputera zapewnia pobór mocy przy 40 ° C, co jest temperaturą realistyczną dla zasilacza roboczego. Większość zasilaczy ma tylko 25 C.Różnica ta może wydawać się niewielka, ale zasilacz o mocy 450 W przy 25 C może dostarczać tylko 300 W przy 40 C. Regulacja napięcia może również ucierpieć wraz ze wzrostem temperatury, co oznacza, że zasilacz, który nominalnie spełnia specyfikacje regulacji napięcia w temperaturze 25 ° C, może wykraczać poza specyfikacje podczas normalnej pracy w temperaturze 40 ° C lub podobnej.

Stosunek mocy wyjściowej do mocy wejściowej wyrażony w procentach. Na przykład zasilacz, który wytwarza moc wyjściową 350 W, ale wymaga wejścia 500 W, jest sprawny w 70%. Ogólnie rzecz biorąc, dobry zasilacz ma sprawność między 70% a 80%, chociaż wydajność zależy od tego, jak mocno zasilacz jest obciążony. Obliczenie wydajności jest trudne, ponieważ zasilacze do komputerów PC są przełączanie zasilaczy zamiast zasilacze liniowe . Najłatwiej o tym pomyśleć, wyobrażając sobie, że zasilacz impulsowy pobiera duży prąd przez ułamek czasu, w którym działa, i nie ma prądu przez pozostałą część czasu. Procent czasu, w którym pobiera prąd, nazywa się współczynnik mocy , co zwykle wynosi 70% dla standardowego zasilacza komputera. Innymi słowy, zasilacz PC o mocy 350 W w rzeczywistości wymaga mocy wejściowej 500 W przez 70% czasu i 0 W przez 30% czasu.

Połączenie współczynnika mocy z wydajnością daje kilka interesujących liczb. Zasilacz dostarcza 350W, ale współczynnik mocy 70% oznacza, że potrzebuje 500W przez 70% czasu. Jednak sprawność 70% oznacza, że zamiast faktycznie pobierać 500 W, musi pobierać więcej, w stosunku 500 W / 0,7, czyli około 714 W. Jeśli przyjrzysz się tabliczce znamionowej zasilacza 350 W, może się okazać, że aby dostarczyć znamionowe 350 W, czyli 350 W / 110 V lub około 3,18 A, musi on faktycznie pobierać do 714 W / 110 V lub około 6,5 A. Inne czynniki mogą zwiększyć to rzeczywiste maksymalne natężenie prądu, więc często spotyka się zasilacze o mocy 300 W lub 350 W, które w rzeczywistości pobierają maksymalnie 8 lub 10 amperów. Ta rozbieżność ma konsekwencje planistyczne, zarówno dla obwodów elektrycznych, jak i dla zasilaczy UPS, które muszą być dobrane tak, aby uwzględniać rzeczywisty pobór prądu, a nie znamionową moc wyjściową.

Wysoka wydajność jest pożądana z dwóch powodów. Po pierwsze, zmniejsza rachunki za prąd. Na przykład, jeśli Twój system faktycznie pobiera 200 W, zasilacz o sprawności 67% zużywa 300 W (200 / 0,67), aby zapewnić te 200 W, marnując 33% energii elektrycznej, za którą płacisz. Zasilacz o sprawności 80% zużywa tylko 250 W (200 / 0,80), aby dostarczyć te same 200 W do systemu. Po drugie, zmarnowana moc jest zamieniana na ciepło wewnątrz systemu. Dzięki zasilaczowi o sprawności 67% system musi pozbyć się 100 W ciepła odpadowego, w porównaniu z połową tego w przypadku zasilacza o sprawności 80%.

Współczynnik mocy

Współczynnik mocy jest określany przez podzielenie rzeczywistej mocy (W) przez moc pozorną (wolty x amper lub VA). Standardowe zasilacze mają współczynniki mocy w zakresie od około 0,70 do 0,80, przy czym najlepsze jednostki zbliżają się do 0,99. Niektóre nowsze zasilacze wykorzystują pasywne lub aktywne korekcja współczynnika mocy (PFC) , co może zwiększyć współczynnik mocy do zakresu od 0,95 do 0,99, zmniejszając prąd szczytowy i prąd harmoniczny. W przeciwieństwie do standardowych zasilaczy, które na przemian pobierają duży prąd i brak prądu, zasilacze PFC pobierają przez cały czas umiarkowany prąd. Ponieważ okablowanie elektryczne, wyłączniki automatyczne, transformatory i zasilacze UPS muszą być przystosowane do maksymalnego poboru prądu, a nie do średniego poboru prądu, użycie zasilacza PFC zmniejsza obciążenie układu elektrycznego, do którego jest podłączony zasilacz PFC.

Jedną z głównych różnic między zasilaczami premium a tańszymi modelami jest to, jak dobrze są regulowane. Idealnie byłoby, gdyby zasilacz akceptował zasilanie prądem przemiennym, które jest prawdopodobnie zaszumione lub poza specyfikacjami, i zamienia je w płynne, stabilne zasilanie DC bez artefaktów. W rzeczywistości żaden zasilacz nie spełnia ideału, ale dobre zasilacze są znacznie bliższe niż tanie. Procesory, pamięć i inne komponenty systemu są zaprojektowane do pracy z czystym, stabilnym napięciem stałym. Wszelkie odstępstwa od tego mogą zmniejszyć stabilność systemu i skrócić żywotność komponentów. Oto kluczowe kwestie regulacyjne:

Idealny zasilacz zaakceptowałby wejście sinusoidalne AC i zapewniłby całkowicie płaskie wyjście DC. Prawdziwe zasilacze w rzeczywistości zapewniają wyjście DC z nałożonym na niego niewielkim składnikiem prądu przemiennego. Nazywa się ten składnik prądu przemiennego marszczyć i może być wyrażony jako od szczytu do szczytu napięcie (p-p) w miliwoltach (mV) lub jako procent znamionowego napięcia wyjściowego. Wysokiej jakości zasilacz może mieć tętnienie 1%, które można wyrazić jako 1% lub jako rzeczywistą zmianę napięcia p-p dla każdego napięcia wyjściowego. Na przykład przy + 12V tętnienie 1% odpowiada + 0,12V, zwykle wyrażane jako 120mV. Zasilacz średniotonowy może ograniczać tętnienia do 1% na niektórych napięciach wyjściowych, ale może wzrosnąć nawet do 2% lub 3% na innych. Tanie zasilacze mogą mieć tętnienia rzędu 10% lub więcej, co sprawia, że uruchomienie komputera jest bzdurą.

Obciążenie zasilacza komputera może się znacznie różnić podczas rutynowych operacji, na przykład, gdy laser nagrywarki DVD włącza się lub napęd optyczny obraca się i zwalnia. Regulacja obciążenia wyraża zdolność zasilacza do dostarczania znamionowej mocy wyjściowej przy każdym napięciu, gdy obciążenie zmienia się od maksimum do minimum, wyrażoną jako zmiana napięcia występująca podczas zmiany obciążenia, wyrażona w procentach lub w różnicach napięcia p-p. Zasilacz ze ścisłą regulacją obciążenia dostarcza prawie znamionowe napięcie na wszystkich wyjściach niezależnie od obciążenia (oczywiście w jego zakresie). Najwyższej klasy zasilacz reguluje napięcia na elementach krytycznych szyny napięciowe + 3,3 V, + 5 V i + 12 V z dokładnością do 1%, z regulacją 5% na mniej krytycznych liniach 5 V i 12 V. Doskonały zasilacz może regulować napięcie na wszystkich krytycznych szynach z dokładnością do 3%. Zasilacz średniotonowy może regulować napięcie na wszystkich krytycznych szynach z dokładnością do 5%. Tanie zasilacze mogą różnić się o 10% lub więcej na dowolnej szynie, co jest niedopuszczalne.

Idealny zasilacz zapewniłby nominalne napięcie wyjściowe, zasilając dowolne wejściowe napięcie przemienne w swoim zakresie. Rzeczywiste zasilacze pozwalają na nieznaczną zmianę napięcia wyjściowego prądu stałego wraz ze zmianą napięcia wejściowego prądu zmiennego. Tak jak regulacja obciążenia opisuje wpływ obciążenia wewnętrznego, regulacja linii można traktować jako opis skutków obciążenia zewnętrznego, na przykład nagły spadek napięcia dostarczanego prądu przemiennego, gdy uruchamia się silnik windy. Regulacja linii jest mierzona poprzez utrzymywanie wszystkich innych zmiennych na stałym poziomie i mierzenie napięcia wyjściowego DC jako napięcia wejściowego prądu przemiennego zmienia się w całym zakresie wejściowym. Zasilacz ze ścisłą regulacją linii zapewnia napięcia wyjściowe zgodne ze specyfikacją, ponieważ napięcie wejściowe zmienia się od maksymalnego do minimalnego dopuszczalnego. Regulacja linii jest wyrażona w taki sam sposób, jak regulacja obciążenia, a dopuszczalne wartości procentowe są takie same.

Wentylator zasilacza jest jednym z głównych źródeł hałasu w większości komputerów PC. Jeśli Twoim celem jest zmniejszenie poziomu szumów w systemie, ważne jest, aby wybrać odpowiedni zasilacz. Zasilacze z redukcją szumów modele takie jak Antec TruePower 2.0 i SmartPower 2.0, Enermax NoiseTaker, Nexus NX, PC Power & Cooling Silencer, Seasonic SS i Zalman ZM są zaprojektowane tak, aby zminimalizować hałas wentylatora i mogą być podstawą systemu, który jest prawie niesłyszalny w cichy pokój. Ciche zasilacze , takie jak Antec Phantom 350 i Silverstone ST30NF, nie mają żadnych wentylatorów i są prawie całkowicie ciche (może być niewielki brzęczenie elementów elektrycznych). W praktyce rzadko stosuje się zasilacz bez wentylatora. Są dość drogie w porównaniu z zasilaczami o obniżonej emisji hałasu, a jednostki o zmniejszonej emisji hałasu są na tyle ciche, że każdy hałas, który wytwarzają, jest zastępowany hałasem wentylatorów obudowy, chłodnicy procesora, hałasem obrotowym dysku twardego itd.

Lecąc z szyn

Regulacja obciążenia na linii + 12V stała się znacznie ważniejsza, kiedy Intel dostarczył Pentium 4. W przeszłości + 12V było używane głównie do napędzania silników napędowych. Wraz z Pentium 4 Intel zaczął używać 12 V VRM do dostarczania wyższych prądów wymaganych przez procesory Pentium 4. Najnowsze procesory AMD wykorzystują również 12 V VRM do zasilania procesora. Zasilacze zgodne z ATX12V zostały zaprojektowane z myślą o tym wymaganiu. Starsze i / lub niedrogie zasilacze ATX, chociaż mogą mieć wystarczające natężenie prądu na linii + 12V do obsługi nowoczesnego procesora, mogą nie mieć odpowiedniej regulacji, aby to zrobić prawidłowo.
Wymień dysk twardy Xbox 360 na SSD

W ostatnich latach nastąpiły istotne zmiany w zasilaczach, a wszystkie one wynikały bezpośrednio lub pośrednio ze zwiększonego poboru mocy oraz zmian napięć stosowanych przez nowoczesne procesory i inne elementy systemu. Kiedy wymieniasz zasilacz w starszym systemie, ważne jest, aby zrozumieć różnice między starszym zasilaczem a jednostkami prądowymi, więc przyjrzyjmy się pokrótce ewolucji zasilaczy z rodziny ATX na przestrzeni lat.

Od 25 lat każdy zasilacz PC posiada standardowe złącza zasilania Molex (dysk twardy) i Berg (napęd dyskietek), które służą do zasilania napędów i podobnych urządzeń peryferyjnych. Różnice w zasilaczach dotyczą typów złączy, których używają do zasilania samej płyty głównej. Oryginalna specyfikacja ATX definiowała 20-pin Główne złącze zasilania ATX pokazany w Rysunek 16-2 . To złącze było używane we wszystkich zasilaczach ATX i wczesnych zasilaczach ATX12V.

Rysunek 16-2: 20-pinowe główne złącze zasilania ATX / ATX12V

20-pinowe główne złącze zasilania ATX zostało zaprojektowane w czasie, gdy procesory i pamięć wykorzystywały + 3,3 V i + 5 V, więc istnieje wiele linii + 3,3 V i + 5 V zdefiniowanych dla tego złącza. Styki w korpusie złącza mogą przenosić maksymalnie 6 amperów. Oznacza to, że trzy linie + 3,3 V mogą przenosić 59,4 W (3,3 V x 6 A x 3 linie), cztery linie + 5 V mogą przenosić 120 W, a jedna linia + 12 V może przenosić 72 W, co daje łącznie około 250 W.

Taka konfiguracja była wystarczająca dla wczesnych systemów ATX, ale gdy procesory i pamięć zaczęły zużywać więcej energii, projektanci systemów szybko zdali sobie sprawę, że 20-stykowe złącze zapewnia niewystarczający prąd dla nowszych systemów. Ich pierwszą modyfikacją było dodanie Dodatkowe złącze zasilania ATX , pokazany w Rysunek 16-3 . To złącze zdefiniowane w specyfikacjach ATX 2.02 i 2.03 oraz w ATX12V 1.X, ale usunięte z późniejszych wersji specyfikacji ATX12V, wykorzystuje styki o wartości znamionowej 5 amperów. Dwie linie +3,3 V dodają zatem 33 W obciążenia +3,3 V, a jedna linia + 5 V dodaje 25 W obciążenia + 5 V, co daje łącznie 58 W.

Rysunek 16-3: 6-pinowe złącze zasilania pomocniczego ATX / ATX12V

Intel zrezygnował z pomocniczego złącza zasilania z późniejszych wersji specyfikacji ATX12V, ponieważ było ono zbędne dla procesorów Pentium 4. Pentium 4 używał zasilania + 12V zamiast + 3,3V i + 5V używanych przez wcześniejsze procesory i inne komponenty, więc nie było już potrzeby dodatkowego + 3,3V i + 5V. Większość producentów zasilaczy zaprzestała dostarczania pomocniczego złącza zasilania wkrótce po dostarczeniu Pentium 4 na początku 2000 roku. Jeśli Twoja płyta główna wymaga dodatkowego złącza zasilania, jest to wystarczający dowód na to, że system jest zbyt stary, aby można go było ekonomicznie rozbudować.

ładowarka do iphone'a to akcesorium może nie być obsługiwane

Podczas gdy podłączone zasilanie pomocnicze zapewniało dodatkowy prąd + 3,3 V i + 5 V, to w żaden sposób nie zwiększało ilości prądu + 12V dostępnego dla płyty głównej, co okazało się krytyczne. Korzystanie z płyt głównych VRM (moduły regulatora napięcia) do konwersji stosunkowo wysokich napięć dostarczanych przez zasilacz na niskie napięcia wymagane przez procesor. Wcześniejsze płyty główne wykorzystywały moduły VRM + 3,3 V lub + 5 V, ale zwiększony pobór mocy procesora Pentium 4 spowodował konieczność przejścia na VRM + 12 V. To stworzyło poważny problem. 20-pinowe główne złącze zasilania może zapewnić maksymalnie 72 W mocy +12 V, znacznie mniej niż potrzeba do zasilania procesora Pentium 4. Dodatkowe złącze zasilania nie dodało + 12V, więc potrzebne było jeszcze jedno dodatkowe złącze.

Intel zaktualizował specyfikację ATX, dodając nowe 4-stykowe złącze 12 V, zwane + Złącze zasilania 12 V. (lub, od niechcenia, plik Złącze P4 chociaż najnowsze procesory AMD również używają tego złącza). Jednocześnie zmienili nazwę specyfikacji ATX na specyfikację ATX12V, aby odzwierciedlić dodanie złącza + 12V. Złącze + 12V pokazane na Rysunek 16-4 , ma dwa piny + 12V, każdy o mocy 8 amperów, co daje łącznie 192 W mocy + 12V i dwa piny uziemienia. Dzięki mocy 72 W + 12V dostarczanej przez 20-pinowe główne złącze zasilania, zasilacz ATX12V może dostarczyć aż 264W mocy + 12V, co jest więcej niż wystarczające nawet dla najszybszych procesorów.

Rysunek 16-4: 4-stykowe złącze zasilania + 12V

Złącze zasilania + 12V jest przeznaczone do zasilania procesora i jest podłączane do złącza płyty głównej w pobliżu gniazda procesora, aby zminimalizować straty mocy między złączem zasilania a procesorem. Ponieważ procesor był teraz zasilany przez złącze + 12V, Intel usunął dodatkowe złącze zasilania, kiedy wypuścił specyfikację ATX12V 2.0 w 2000 roku. Od tego czasu wszystkie nowe zasilacze były dostarczane ze złączem + 12V, a kilka do dziś trwa. aby zapewnić pomocnicze złącze zasilania.

Te zmiany w czasie oznaczają, że zasilacz w starszym systemie może mieć jedną z następujących czterech konfiguracji (od najstarszej do najnowszej):

Tylko 20-pinowe główne złącze zasilania
20-stykowe główne złącze zasilania i 6-stykowe dodatkowe złącze zasilania
20-stykowe główne złącze zasilania, 6-stykowe dodatkowe złącze zasilania i 4-stykowe złącze + 12V
20-pinowe główne złącze zasilania i 4-pinowe złącze + 12V

O ile płyta główna nie wymaga 6-pinowego złącza pomocniczego, można użyć dowolnego obecnego zasilacza ATX12V w celu zastąpienia dowolnej z tych konfiguracji.

To prowadzi nas do obecnej specyfikacji ATX12V 2.X, w której wprowadzono więcej zmian w standardowych złączach zasilania. Wprowadzenie standardu wideo PCI Express w 2004 r. Ponownie podniosło stary problem z prądem + 12V dostępnym na 20-pinowym głównym złączu zasilania, ograniczonym do 6 amperów (lub łącznie 72 W). Złącze + 12V może dostarczyć dużo prądu + 12V, ale jest dedykowane dla procesora. Szybka karta graficzna PCI Express może z łatwością pobierać ponad 72 W prądu +12 V, więc trzeba było coś zrobić.

Intel mógł wprowadzić jeszcze jedno dodatkowe złącze zasilania, ale zamiast tego zdecydował się tym razem ugryźć pocisk i zastąpić starzejące się 20-pinowe główne złącze zasilania nowym głównym złączem zasilania, które może dostarczyć więcej prądu + 12V do płyty głównej. Nowy 24-pinowy Główne złącze zasilania ATX12V 2.0 , pokazany w Rysunek 16-5 , był rezultatem.

Rysunek 16-5: 24-stykowe główne złącze zasilania ATX12V 2.0

24-pinowe główne złącze zasilania dodaje cztery przewody do przewodów 20-pinowego głównego złącza zasilania, jeden przewód uziemienia (COM) i jeden dodatkowy przewód dla + 3,3 V, + 5 V i + 12V. Podobnie jak w przypadku złącza 20-stykowego, styki w korpusie złącza 24-stykowego są przystosowane do przenoszenia maksymalnie 6 amperów. Oznacza to, że cztery linie +3,3 V mogą przenosić 79,2 W (3,3 V x 6 A x 4 linie), pięć linii + 5 V może przenosić 150 W, a dwie linie + 12 V mogą przenosić 144 W, co daje łącznie około 373 W. Przy 192 W + 12V dostarczanym przez złącze zasilania + 12V, nowoczesny zasilacz ATX12V 2.0 może dostarczyć łącznie do około 565W.

Można by pomyśleć, że 565W wystarczy dla każdego systemu. Nieprawda, niestety. Problem, jak zwykle, polega na tym, które napięcia są dostępne. 24-pinowe główne złącze zasilania ATX12V 2.0 przypisuje jedną ze swoich linii + 12V do wideo PCI Express, co w momencie publikacji specyfikacji było uważane za wystarczające. Ale najszybsze obecne karty graficzne PCI Express mogą zużywać znacznie więcej niż 72 W, które może zapewnić dedykowana linia + 12V. Na przykład mamy kartę wideo NVIDIA 6800 Ultra, która ma szczytowy pobór +12 V wynoszący 110 W.

Oczywiście konieczne były pewne środki zapewniające dodatkową moc. Niektóre wysokoprądowe karty graficzne AGP rozwiązały ten problem, dołączając złącze dysku twardego Molex, do którego można było podłączyć standardowy kabel zasilający peryferyjny. Karty graficzne PCI Express wykorzystują bardziej eleganckie rozwiązanie. 6-pinowe Złącze zasilania grafiki PCI Express , pokazany w Rysunek 16-6 , został zdefiniowany przez PCISIG ( http://www.pcisig.org ) organizacja odpowiedzialna za utrzymanie standardu PCI Express, w szczególności w celu zapewnienia dodatkowego prądu + 12V potrzebnego szybkim kartom graficznym PC Express. Chociaż nie jest to jeszcze oficjalna część specyfikacji ATX12V, to złącze jest dobrze znormalizowane i występuje w większości obecnych zasilaczy. Oczekujemy, że zostanie uwzględniony w następnej aktualizacji specyfikacji ATX12V.

Rysunek 16-6: 6-stykowe złącze zasilania karty graficznej PCI Express

Złącze zasilania grafiki PCI Express wykorzystuje wtyczkę podobną do złącza zasilania + 12V, ze stykami również przystosowanymi do przenoszenia 8 amperów. Z trzema liniami + 12V po 8 amperów każda, złącze zasilania grafiki PCI Express może dostarczyć do 288W (12 x 8 x 3) prądu + 12V, co powinno wystarczyć nawet dla najszybszych przyszłych kart graficznych. Ponieważ niektóre płyty główne PCI Express mogą obsługiwać podwójne karty graficzne PCI Express, niektóre zasilacze zawierają teraz dwa złącza zasilania grafiki PCI Express, które zwiększają całkowitą moc +12 V dostępną dla kart graficznych do 576 W. Dodane do 565W dostępnych na 24-pinowym głównym złączu zasilania i złączu + 12V, co oznacza, że można zbudować zasilacz ATX12V 2.0 o łącznej mocy 1141W. (Największy, jaki znamy, to jednostka o mocy 1000 W dostępna z PC Power & Cooling.)

Ze wszystkimi zmianami na przestrzeni lat zaniedbano złącza zasilania urządzeń. Zasilacze wyprodukowane w 2000 roku zawierały te same złącza zasilania Molex (dysk twardy) i Berg (napęd dyskietek), co zasilacze wyprodukowane w 1981 roku. Zmieniło się to wraz z wprowadzeniem Serial ATA, które wykorzystuje inne złącze zasilania. 15-pinowe Złącze zasilania SATA , pokazany w Rysunek 16-7 zawiera sześć styków uziemienia i po trzy wtyki + 3,3 V, + 5 V i + 12V. W tym przypadku duża liczba pinów przenoszących napięcie nie ma na celu obsługi wyższego prądu, a dysk twardy SATA pobiera niewielki prąd, a każdy dysk ma własne złącze zasilania, ale obsługuje tworzenie przed zerwaniem i przed przerwaniem. połączenia potrzebne, aby umożliwić podłączanie na gorąco lub podłączanie / odłączanie napędu bez wyłączania jego zasilania.

Rysunek 16-7: Złącze zasilania ATX12V 2.0 Serial ATA

Pomimo tych wszystkich zmian na przestrzeni lat specyfikacja ATX dołożyła wszelkich starań, aby zapewnić wsteczną kompatybilność nowych zasilaczy ze starymi płytami głównymi. Oznacza to, że z nielicznymi wyjątkami można podłączyć nowy zasilacz do starej płyty głównej lub odwrotnie.

UWAŻAJ NA STARSZE SYSTEMY FIRMY DELL

Przez kilka lat pod koniec lat 90-tych firma Dell stosowała standardowe złącza na swoich płytach głównych i zasilaczach, ale z niestandardowymi połączeniami pinowymi. Podłączenie standardowego zasilacza ATX do jednej z tych niestandardowych płyt głównych Dell (lub odwrotnie) może zniszczyć płytę główną i / lub zasilacz. Na szczęście systemy te są teraz tak stare, że nie można ich już ekonomicznie modernizować. Jeśli jednak wymieniasz zasilacz lub płytę główną w starszym systemie Dell, upewnij się, że nie jest to jedna z niestandardowych jednostek Dell. Aby to zrobić, sprawdź numer modelu systemu na stronie internetowej PC Power & Cooling ( http://www.pcpowerandcooling.com ). PC Power & Cooling sprzedaje zamienne zasilacze do tych niestandardowych systemów Dell, ale biorąc pod uwagę, że najmłodszy taki system jest teraz dość stary, nikt nie wie, jak długo PC Power & Cooling będzie nadal sprzedawać te niestandardowe zasilacze.

Nawet zmiana głównego złącza zasilania z 20 na 24 pinów nie stanowi problemu, ponieważ nowsze złącze zachowuje te same połączenia pinów i kluczowanie dla pinów od 1 do 20 i po prostu dodaje piny od 21 do 24 na końcu starszego 20-pinowego układ. Tak jak Rysunek 16-8 pokazuje, stare 20-pinowe główne złącze zasilania idealnie pasuje do 24-pinowego głównego złącza zasilania. W rzeczywistości główne gniazdo zasilania we wszystkich 24-pinowych płytach głównych, które widzieliśmy, zostało zaprojektowane specjalnie do przyjmowania 20-pinowego kabla. Zwróć uwagę na występ na całej długości na gnieździe płyty głównej w Rysunek 16-8 , która została zaprojektowana tak, aby umożliwić zatrzaśnięcie 20-pinowego kabla.

Rysunek 16-8: 20-stykowe główne złącze zasilania ATX podłączone do 24-stykowej płyty głównej

iPod touch wyłączony na 24 miliony minut

Oczywiście kabel 20-pinowy nie zawiera dodatkowych przewodów + 3,3 V, + 5 V i + 12V, które są obecne na kablu 24-pinowym, co stwarza potencjalny problem. Jeśli płyta główna wymaga dodatkowego prądu dostępnego na 24-pinowym kablu do działania, nie może działać przy użyciu 20-żyłowego kabla. Aby obejść ten problem, większość 24-pinowych płyt głównych ma standardowe gniazdo złącza Molex (dysku twardego) gdzieś na płycie głównej. Jeśli używasz tej płyty głównej z 20-żyłowym kablem zasilającym, musisz również podłączyć kabel Molex z zasilacza do płyty głównej. Ten kabel Molex zapewnia dodatkowe + 5 V i + 12 V (chociaż nie + 3,3 V) potrzebne płycie głównej do działania. (Większość płyt głównych nie ma wymagań + 3,3 V wyższych niż 20-żyłowy kabel, który może spełnić te, które mogą użyć dodatkowego VRM do konwersji niektórych dodatkowych + 12 V dostarczanych przez złącze Molex na + 3,3 V).

Ponieważ 24-pinowe główne złącze zasilania ATX jest zestawem uzupełniającym wersji 20-pinowej, możliwe jest również użycie 24-pinowego zasilacza z 20-pinową płytą główną. W tym celu umieść 24-pinowy kabel w 20-pinowym gnieździe, z czterema nieużywanymi pinami zwisającymi z krawędzi. Kabel i gniazdo płyty głównej są wyposażone w klucz, aby zapobiec nieprawidłowemu zainstalowaniu kabla. Jeden z możliwych problemów został zilustrowany w Rysunek 16-9 . Niektóre płyty główne umieszczają kondensatory, złącza lub inne komponenty tak blisko gniazda głównego złącza zasilania ATX, że nie ma wystarczającej ilości miejsca na dodatkowe cztery styki 24-pinowego kabla zasilającego. W Rysunek 16-9 , na przykład te dodatkowe piny wbijają się w drugie gniazdo ATA.

Rysunek 16-9: 24-stykowe główne złącze zasilania ATX podłączone do 20-stykowej płyty głównej

Na szczęście istnieje łatwe obejście tego problemu. Różne firmy produkują przejściówki z 24 na 20 pinów, takie jak pokazany na Rysunek 16-10 . 24-pinowy kabel z zasilacza łączy się z jednym końcem kabla (lewy koniec na tej ilustracji), a drugi koniec to standardowe 20-pinowe złącze, które podłącza się bezpośrednio do 20-pinowego gniazda na płycie głównej. Wiele wysokiej jakości zasilaczy zawiera taki adapter w pudełku. Jeśli nie masz, a potrzebujesz adaptera, możesz go kupić u większości internetowych sprzedawców części komputerowych lub w dobrze zaopatrzonym lokalnym sklepie komputerowym.